Plastyka: Pop-art

Witam wszystkich uczniów!

Na początku przygotowanie do lekcji:

Przygotujcie miejsce do nauki.

POP-art

Kierunek ten został ukształtowany przez konsumpcyjny styl życia w Ameryce Północnej. Artyści tworzący w tym kierunku wzorowali się na dziełach surrealistycznych, które kreowały obrazy burzące logiczny porządek rzeczywistości. Powstawały więc nietypowe zestawienia, obrazy komiksowe oraz dzieła z naturalnie odwzorowanymi obiektami. Artysta za cel obrał sobie przedstawienie rzeczywistości dużych miast oraz wpływu kultury masowej.

Na początku pop-art widoczny był przede wszystkim w malarstwie. Z czasem zaś nurt ten dawał o sobie znać w tworzeniu niezwykłych aranżacji i instalacji.

Większość z nas przypuszcza, że powstał on w Stanach Zjednoczonych, co jest bardzo mylące. Po raz pierwszy terminu pop-art użył brytyjski krytyk sztuki Lawrence'a Alloway około 1954 roku, który wraz z takimi artystami jak Richard Hamilton i Eduardo Palozzi należeli do Niezależnej Grupy Dyskusyjnej zorganizowanej przy Instytucie Sztuki Współczesnej w Londynie. W 1956 roku zorganizowali oni wystawę w Whitechapel Art Gallery w Londynie zatytułowaną This Is Tomorrow. Wystawa ta jest uważana za początek nowego kierunku w sztuce angielskiej. Wyłoniła ona bowiem zasadnicze tematy pop-artu: reklamę i gwiazdy środków masowego przekazu. Prezentowana na niej sytuacja przestrzenna uwidocznia jeszcze jedną intencję artystów - potrzebę angażowania wszystkich zmysłów widza poprzez mieszanie dyscyplin oraz środków wyrazu. Wystawiony na niej kolaż R. Hamiltona "Co sprawia, że dzisiejsze domy są tak różne, tak atrakcyjne?" uważany jest za pierwsze znaczące dzieło pop artu. Został on uznany za wyraz kondensacji ikonografii i postaw estetycznych tego kierunku - charakteryzuje go bowiem typowe dla pop-artu zainteresowanie techniką (magnetofon, odkurzacz) oraz reklamą, odwołania do seksu, upodobanie do stereotypów, widowiskowości i komiksów

źródło: https://planetaplastyki.blogspot.com

R. Hamilton, Just what is it that makes today's homes so different, so appealing?

Najbardziej znaczącą postacią pop-artu był Andy Warhol, który w 1960 roku zaczął malować butelki Coca-Coli. W swej twórczości wykorzystywał on obrazy ze środków masowego przekazu - prasy, reklamy i telewizji. Jego najlepszymi pracami są portrety gwiazd filmowych w tym portrety Marilyn Monroe. Jednak, na równi z portretami sławnych osób, Warhol czynił tematami swojej sztuki sprzęty oraz produkty codziennego użytku, np. puszek z zupą, butelki z coca-colą, czy też opakowania zmywaków, które następnie powielał w masowych ilościach.

Andy Warhol, Puszki z zupą Campbella

plastyka,wyd.MAC

Kolejnym popularnym artystą tworzącym w stylu pop-art jest Roy Lichtenstein, który wprowadził do swego malarstwa komiksy będące jego znakiem rozpoznawczym. Lichtenstein odmalowuje świat przedmiotów i wizerunków funkcjonujących w tak zwanej świadomości masowej, a więc tych, które przedostają się do niej głównie dzięki masmediom.

Polska wersja pop-artu po raz pierwszy pojawiła się na scenie międzynarodowej w latach 70, kiedy to w czasopiśmie "flash art" pojawiły się m.in. fotografie Natalii Lach - Lachowicz z cyklu pt. "Sztuka konsumpcyjna". Lachowicz pokazuje modelkę podczas wykonywania różnych gestów i czynności, związanych z konsumpcją. Samo zdjęcie nie jest celem pracy, jest ono jedynie narzędziem oraz metodą zapisu. Warto również dodać, że artystka często fotografowała samą siebie.

Pop art nie przyjął się w Polsce tak jak w Stanach Zjednoczonych czy Zachodniej Europie, gdyż nie istniały wówczas odpowiednie warunki polityczne, ekonomiczne i kulturowe. Kierunek ten zwrócił jednak uwagę polskich artystów ponownie na sztukę figuratywną - nowy sposób wykorzystywania przedmiotów pospolitych.

Styl pop-artu zaadoptowali Benon Liberski oraz Jerzy Krawczyk dając fotograficznie przedstawionym przedmiotom główną rolę w swoich dziełach. Ważną rolę w dobie polskiego pop-art odegrali twórcy polskiego plakatu, tacy jak Roman Cieślewicz oraz Jan Młodożeniec.
Za polską odmianę pop-artu uważa się sztukę Jana Dobkowskiego oraz Jerzego "Jurry" Zielińskiego tworzących jako grupa Neo Neo Neo w latach 70.